 |
| Douluo Dalu4.5 : บทที่13 ไปนอนซะ |
"เอาล่ะๆ ลูกๆของเราได้รับการคัดเลือกเป็นพิเศษไปแล้ว ก็ได้เวลาต้องกลับไปแล้ว พวกเขาหาเรื่องให้ฉันยุ่ง เจ้าถังอู่หลินก็ไม่น่าเชื่อถือ หลบซ่อนตัวอยู่ไกลกว่าใคร ขนาดพี่สาวเขาท้อง เขายังไม่สนใจที่จะช่วยเหลือฉัน ยังบอกอีกว่าเขาก็จะพยายามอย่างหนักเพื่อมีลูกอีกคน ด้วยสถาพร่างกายของพวกเขา มันง่ายที่ไหนที่จะมีลูก?
ไป ไป! " ขณะที่เขาพูด ฮั่วอวี่เฮ่าโบกมือไปทางอีจื่อเฉิน และร่างกายเขาก็ค่อยๆกลายเป็นภาพลวงตา จางหายไป
เมื่อเขามองดูฮั่วอวี่เฮ่าค่อยๆหายไป อีจื่อเฉินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา แม้ว่าเทพอารมณ์จะกล่าวด้วยอารมณ์ขำขัน แต่ในความเป็นจริง ในอาณาจักรพระเจ้า เขาเป็นที่รู้จัก ว่าเป็นคนที่ทำงานเข้มงวดมาโดยตลอด มิฉะนั้นราชันเทพจะไม่เลือกเขาขึ้นเป็นประธานอย่างเป็นเอกฉันท์
เขาเป็นที่น่าไว้ใจได้มากที่สุด! และยิ่งไปกว่านั้นเขายังมีภารกิจที่พ่อตาของเขา เทพสมุทรถังซาน สั่งเสียเอาไว้ก่อนออกเดินทาง แม้ถังซานจะไม่ได้อธิบายอะไรมาก แต่ฮั่วอวี่เฮ่าไม่เคยหย่อนยานในความรับผิดชอบนี้
ฉันก็ควรกลับแล้วเหมือนกัน ลูกชายเข้าเรียนแล้ว ถึงจะมีบางอย่างผิดคลาดไปบ้างแต่มันก็ดีจริงๆ
เป็นอะไรที่วิเศษมากในที่สุดเขาก็จะได้ใช้เวลาส่วนตัวกันสองคน
ตอนลูกอยู่ เขาต้องคอยดูแลลูกต่อหน้าเมีย ตอนนี้ลูกชายของเขาไปเรียนแล้ว เขาก็ไม่ต้องดูแลอีกแล้ว ก็เลยดูอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย ได้เวลาออกไปเที่ยวเล่นกับจื่อเฉินของฉันแล้ว ดีจริงๆ!
ตอนนี้ร่างของอีจื่อเฉินกลายเป็นฝุ่นจางหายไป หลังจากส่งลูกของเขาเข้าโรงเรียนแล้ว
เขาสบายใจเป็นอย่างมาก เพราะหมดห่วงโดยธรรมชาติ แม้ว่าลูกชายของเขาจะปกติดี แต่สำหรับคู่สามีภรรยา เมื่อลูกชายเข้าเรียน เขาก็เหมือนได้รับอิสรภาพอย่างสมบูรณ์
การลงทะเบียนของโรงเรียนเชร็คยังคงดำเนินต่อไป หลังจากที่การรับสมัครแบบพิเศษ ของแผนกใหม่ทั้งสี่แผนกเสร็จสิ้นลง อาจารย์แผนกอื่นๆก็โล่งใจ
เพราะคณบดีแผนกใหม่ทั้งสี่นั้นมีความสามารถมาก แต่พวกเขาไม่ได้เลือกนักเรียนที่โดดเด่นมากเกินไป ทำให้พวกเขามีทางเลือกมากมายสำหรับรับการคัดเลือกในอนาคต
อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็อดแปลกใจไม่ได้ เพราะจนสิ้นสุดการรับสมัครและลงทะเบียนเสร็จสิ้นทั้งหมด คณบดีทั้งสี่แผนกใหม่ ก็ไม่ได้ปรากฏตัวอีกเลย หลังจากสอบถามก็พบว่า พวกเขาทั้งสี่ตัดสินใจจะเลือกรับลูกศิษย์เพียงคนเดียว
การรับนักเรียนเข้าเรียนของโรงเรียนเชร็คเป็นเรื่องง่ายๆตั้งแต่เมื่อไร แต่เซอร์ไพรส์ก็คือเซอร์ไพรส์ มันไม่ได้ส่งผลกระทบใดมากนักกับการลงทะเบียน และยังทำให้แผนกอื่นพอใจมาก
การลงทะเบียนที่ลานภายนอก ในไม่ช้าก็สิ้นสุดลง แม้ว่านักเรียนส่วนใหญ่จะถูกคัดออก แต่คนส่วนใหญ่ที่ไม่ได้เข้าเรียน ต่างก็ได้รับประโยชน์กลับไปกันไม่มากก็น้อย นี่ถือว่าได้รับความสุขกันถ้วนหน้า
หลันเมิ่งฉินเฝ้าดูฝูงชนที่ค่อยๆแยกย้ายกันไป ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก การลงทะเบียนของโรงเรียนเชร็คมีความสำคัญมาก และในปีนี้มันก็สิ้นสุดลงอย่างสมบูรณ์
จริงๆแล้วเธอก็ค่อนข้างรู้สึกแปลกๆในใจ ว่าทำไมทั้งสี่คนถึงรับลูกศิษย์เพียงคนเดียว คนอื่นๆอาจจะไม่รู้จักตัวตนของพวกเขา แต่เธอรู้
ในการต่อสู้ครั้งสุดท้ายที่กาแล็กซี่ม้ามังกร ถึงพวกเขาจะไม่ได้เข้าร่วม แต่ด้วยความแข็งแกร่งในขณะนั้นของพวกเขา ทำให้เขายังเห็นสถานการณ์ขณะนั้นอย่างชัดเจน โดยเฉพาะราชันเทพแห่งแสงที่เขายืนเคียงข้างเทพสมุทรถังซานอย่างสง่าผ่าเผย ทิ้งความประทับใจไว้ลึกๆ ให้กับเธอ
เมื่อเธอเห็นหัวหน้าแผนกใหม่สี่คนนี้ เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย ว่าพวกเขาจะเป็นราชันเทพเจ้าทั้งสี่!
นักเรียนอาจจะไม่รู้ ว่าพวกเขาพลาดอะไรไป น่าเสียดาย .. ที่สุดแล้วราชันเทพทั้งสี่ก็รับศิษย์เพียงคนเดียว
.........
หลิงอวี่โม่กระพริบตาปริบๆ "นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ? แต่พวกเขาทุกคนบอกฉันว่า ถ้าจะเป็นวิญญาจารย์ คุณต้องพยายามอย่างหนักในการฝึกฝน "แต่ฉันแค่อยากจะสืบทอดธุรกิจของครอบครัว ฉันไม่อยากฝึกฝน คุณครู ฉันเป็นคนขี้เกียจทั่วๆไป อย่าคาดหวังกับฉันมากนัก
จางกงเว่ยยิ้มและกล่าวว่า "ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร" คุณถูกเลือกเพราะฉันเข้าใจ คุณคิดว่าฉันไม่ขี้เกียจเหรอ? ฉันก็ขี้เกียจเหมือนคุณ! เราจึงเป็นศิษย์อาจารย์ที่เหมาะสมกันมาก
อย่างไรก็ตามสำหรับปีนี้ คุณแค่ติดตามฉันมา รับรองว่ามันไม่ได้ยาก
“อย่างนั้นเหรอ ยังมีครูแบบคุณด้วยหรือ” หลิงอวี่โม่พูดด้วยความสงสัย จางกงเว่ยยิ้มและกล่าวว่า "คุณเรียนรู้จากฉันไปสักพัก คุณจะเข้าใจ"
"ตกลง ฉันจะลองดู แล้วตอนนี้เราจะทำอะไรก่อนดี" หลิงอวี่โม่ถามด้วยความสงสัย "แต่ฉันไม่รู้อะไรเลยนะ"
"ไม่.. คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปนอนซะ " จางกงเว่ยยิ้มและพาเขาเข้าไปห้องพัก
ที่นี่มีทั้งหมดสามห้อง ห้องกลางเป็นห้องนั่งเล่น แม้จะดูธรรมดาแต่ก็เรียบง่าย เป็นเฟอร์นิเจอร์ไม้ธรรมดาทั้งหมด ไม่ได้หรูหรา
จางกงเว่ยยิ้ม เขาชี้ไปห้องทางด้านซ้าย แล้วพูดว่า :"ห้องนี้ห้องฉัน ส่วนคุณสามารถอยู่อีกห้องหนึ่งได้ เราศิษย์อาจารย์ จะอาศัยอยู่ที่นี่"
"โอ้ ดี ถ้างั้นฉันไปนอนจริงๆนะ" หลิงอวี่โม่ถามด้วยความไม่มั่นใจอีกครั้ง
“ไปเถอะ ไปเถอะ” จางกงเว่ยยิ้มและโบกมือให้เขา
หลิงอวี่โม่ผลักประตูด้านขวาและเดินเข้าไป ห้องนี้ก็ดูเรียบง่ายเช่นกัน โต๊ะ เก้าอี้ เตียง ตู้เสื้อผ้า ทั้งหมดดูเป็นแบบมาตรฐาน ชุดเครื่องนอนบนเตียงดูใหม่เอี่ยม และมีแสงแดดส่องเข้ามาเล็กน้อย
หลิงอวี่โม่ดูเหนื่อยเล็กน้อย เขาอ่อนล้าตั้งแต่เริ่มฟังเพลงก่อนหน้านี้ ร่างกายของเขาก็ไม่ได้ดีมากนัก เขามาเข้าร่วมประเมินครั้งนี้ก็เพราะถูกบังคับจากครอบครัวของเขา และเขาคาดหวังว่าจะถูกคัดออกโดยเร็ว อย่างไรก็ตามความต้องการของครอบครัวเขา ก็แค่ต้องการให้เขามาเข้าร่วม
หลิงอวี่โม่รู้สึกเสมอว่าสิ่งที่ใกล้ชิดที่สุดในชีวิตของเขาคือเตียง ดังนั้นสำหรับเขาแล้ว เตียงจึงมีแรงดึงดูดที่แปลกประหลาด เขาถอดเสื้อคลุมออกทันที แล้วกระโจนเข้าไปในผ้าห่มโดยตรง
ผ้านวมทั้งนุ่ม อุ่น และหอม เขาถอนหายใจแรงๆออกมา แล้วก็หลับลงไปอย่างรวดเร็ว
<< Back | Chapters List | Next >>